Na bje­lo­polj­skom grad­skom gro­blju sa­hra­njen je mr Pet­ko Bo­ško­vić, ko­ji je pre­mi­nuo u 88. go­di­ni. Ovaj ugled­ni Bje­lo­po­ljac je bio pro­svjet­ni rad­nik, na­uč­ni is­tra­ži­vač, an­ga­žo­van u po­li­ti­ci. Ro­đen je 1929. u Čo­kr­li­ja­ma u Vra­ne­šu kod Bi­je­log Po­lja, od oca Đu­ze i maj­ke Ja­sne, rođ. Bu­la­to­vić. Za­vr­šio je Uči­telj­sku ško­lu, pa Vi­šu pe­da­go­šku, a po­tom i stu­di­je iz obla­sti ge­o­gra­fi­je. Na­kon to­ga je 1982. go­di­ne ma­gi­stri­rao na Pri­rod­no-ma­te­ma­tič­kom fa­kul­te­tu u Be­o­gra­du, sa te­mom „Tu­ri­stič­ke funk­ci­je Na­ci­o­nal­nog par­ka Bi­o­grad­ska go­ra”.
Rad­ni vi­jek po­čeo je kao uči­telj u Li­či­na­ma. Na­kon to­ga je bio na­stav­nik u Pa­vi­nom Po­lju, pro­svjet­ni sa­vjet­nik u Re­pu­blič­kom za­vo­du za una­pre­đe­nje škol­stva Cr­ne Go­re, struč­ni sa­rad­nik u Za­vo­du na ino­va­tiv­nim pro­jek­ti­ma u na­sta­vi, da bi u pen­zi­ju oti­šao kao uprav­nik Okru­žnog za­tvo­ra u Bi­je­lom Po­lju.
Na svim tim rad­nim mje­sti­ma Bo­ško­vić je bio ne sa­mo uspje­šan i pri­mje­ran, već i nat­pro­sječ­no pre­dan po­slu i sa van­red­nim rad­nim re­zul­ta­ti­ma. O to­me svje­do­če pro­svjet­ni rad­ni­ci sa ko­ji­ma je ra­dio i oni ko­je je kao sa­vjet­nik obi­la­zio. Po­sve­ćen pro­sve­ti­telj­stvu, pe­da­go­ški ve­o­ma stru­čan, u kraj­nje do­bro­na­mjer­nom i pri­ja­telj­skom od­no­su sa ko­le­ga­ma či­ji rad je pra­tio, do­pri­no­sio je una­pre­đe­nju na­stav­ne prak­se i kva­li­te­tu uče­nič­kih zna­nja. Osim tog ne­po­sred­nog prak­tič­nog učin­ka, on je u pe­da­go­škim ča­so­pi­si­ma i u štam­pi ob­ja­vio na sto­ti­ne pri­lo­ga iz na­stav­ne i pe­da­go­ške te­o­ri­je i prak­se, ba­vio se na­uč­no-is­tra­ži­vač­kim ra­dom iz obla­sti škol­stva, o sta­nju Bi­o­grad­ske go­re i tu­ri­stič­ke va­lo­ri­za­ci­je to­ga pod­ruč­ja, te za­šti­tom ži­vot­ne sre­di­ne bje­lo­polj­skog kra­ja. Autor je i ko­a­u­tor vi­še udž­be­ni­ka.
Osim pro­sve­ti­telj­stva, kao Bje­lo­po­ljac od zna­nja i ugle­da, imao je i broj­ne dru­štve­ne i po­li­tič­ke funk­ci­je. Bio je pred­sjed­nik Op­štin­ske kon­fe­ren­ci­je So­ci­ja­li­stič­kog sa­ve­za rad­nog na­ro­da, ko­man­dant Op­štin­skog šta­ba te­ri­to­ri­jal­ne od­bra­ne, de­le­gat Skup­šti­ne Cr­ne Go­re, pred­sjed­nik Op­štin­skog sa­ve­za za vas­pi­ta­nje i bri­gu o dje­ci, član Srp­skog ge­o­graf­skog dru­štva...
Od broj­nih dru­štve­nih pla­ke­ta, na­gra­da i pri­zna­nja iz­dva­ja­ju se Me­da­lja za voj­ne za­slu­ge, Or­den ra­da sa sre­br­nim vi­jen­cem, Or­den za­slu­ga za na­rod sa sre­br­nom zvi­je­zdom...
Na dan sa­hra­ne, u ime stru­ke i kom­ši­ja o Bo­ško­vi­ću je go­vo­rio nje­gov ko­le­ga i pri­ja­telj mr Mi­lo­van Je­vrić. Po­red osta­log, on je ka­zao da je Pet­ko Bo­ško­vić „svoj pe­da­go­ški rad oba­vljao ve­o­ma uspje­šno, kao čo­vjek sa ši­ro­kom op­štom kul­tu­rom, te­melj­nim pe­da­go­ško-psi­ho­lo­škim zna­njem, vi­so­kom struč­no­šću i po­seb­no ljud­skim kva­li­te­ti­ma”.
– Do­ka­zao se kao upo­ran i sa­vje­stan za­vi­čaj­ni is­tra­ži­vač či­ji je osnov­ni mo­tiv bio is­klju­či­vo lju­bav i pri­vr­že­nost za­vi­ča­ju. Pet­ko­vo zdra­vlje je ra­no na­ru­še­no, pa ipak je pro­ži­vio dug ži­vot za­hva­lju­ju­ći ve­li­koj bri­zi ple­me­ni­te su­pru­ge So­fi­je, ko­ja je ta­ko­đe bi­la ugle­dan pro­svjet­ni rad­nik, kao i pa­žnji kćer­ke Zo­ri­ce i si­na Zo­ra­na. Iz­u­zet­nu za­slu­gu za svoj dug i re­la­tiv­no zdrav ži­vot re­dov­no je pri­pi­si­vao i mar­lji­voj svo­joj sna­hi dr Ju­li­ji, ko­ja je, ina­če po­zna­ta kao sa­vje­stan i od­go­vo­ran zdrav­stve­ni rad­nik – re­kao je, iz­me­đu osta­log, o ovom za­slu­žnom Bje­lo­polj­cu Mi­lo­van Je­vrić.
U ime SUB­NOR-a, či­ji je bio član, od Bo­ško­vi­ća se opro­stio pred­sjed­nik Mir­ko Sta­nić, ko­ji je za nje­ga ka­zao da je bio je­dan od naj­u­gled­ni­jih čla­no­va i uče­snik Na­rod­no­o­slo­bo­di­lač­ke bor­be od 1944. go­di­ne.
– Kod nas bo­ra­ca bio je uva­žen, zbog svog upor­nog i mar­lji­vog ra­da, ko­ji ni­je do­zvo­lja­vao da pla­ni­ra­ni za­da­ci osta­nu ne­u­ra­đe­ni. Bio je uvi­jek spre­man sva­ko­me da po­mog­ne i bio vje­či­ti op­ti­mi­sta – ka­zao je Sta­nić.M.N.